Recensie: Raf De Bie – Dromenvanger Dino

Dankzij @elkedagboeken mocht ik deze roman van Raf De Bie lezen. De cover is er eentje om bij weg te dromen.

Ik heb er een tijdje over gedaan om deze recensie te schrijven maar het is één van de moeilijkste die ik al geschreven heb. Ik kan bijna niet beschrijven hoe ik het boek ervaren heb. Ik ben gestart op zaterdagmorgen en sloeg het boek dicht voordat ik ging slapen. Ik wilde het gewoon uitlezen.

Van zodra ik het boek begon te lezen, werd ik meegenomen door de prachtige schrijfstijl van de auteur. Ik hou ervan! Het is enorm filmisch geschreven en leest vlot. 

Het is een liefdesverhaal. Niet alleen dat van Dino en Julia maar ook dat van haar vader. De personages zijn niet echt diep uitgewerkt maar dit verhaal kan het hebben.  Het voelde niet afstandelijk omdat je op één of andere manier toch dichtbij komt. 

Het verhaal gaat weliswaar een kant op die ik niet verwacht had en eindigt helemaal anders dan je als lezer zou denken. Het is ook een soort van open einde waarbij je je eigen fantasie wat moet aanspreken. 

Dit boek zelf moet je zelf ervaren. Misschien hou je er net als ik ook van, misschien ontdek je dat het helemaal niks voor jou is. Maar ik vind wel dat dit boek gelezen mag worden. Her komt op mijn favorietenlijstje en ik da deze auteur zeker blijven volgen.

Korte inhoud:

Jonge hulpkok Dino heeft het moeilijk. Er zitten gaten en kieren in zijn appartement, zijn ex-vriendin vergeleek hun relatie met ondermaatse appelcake en in het restaurant zit de strenge chef hem dagelijks achter de veren. Rust vindt Dino in het schriftje op zijn nachtkastje, waarin hij de namen noteert van de mensen over wie hij droomt. Als Dino de dochter van de chef ontmoet, komt ook haar naam in het schriftje terecht. Maar al snel blijkt dat ook zij van hem heeft gedroomd. Kunnen dromen werkelijkheid worden? Of verandert de werkelijkheid in een droom? Eén ding is zeker: alles heeft te maken met de geschiedenis die kleeft aan de oude Vespa van de chef. Tegen een achtergrond van druilerige herfstbuien, vreemde telefoontjes over een overleden huurder en een doosje boordevol gebak ontspint er zich een vertederend verhaal vol ontroering, humor en klein geluk. Maar bovenal toont deze roman hoe de liefde onze levens voorgoed kan veranderen. 

Recensie: Jolien Janzing – Het tij hoog, de maan blauw

Ik kreeg de vraag van Uitgeverij Vrijdag of ik het boek ‘Het tij hoog, de maan blauw’ wilde lezen, een boek over de expeditie van Adrien De Gerlache van Antwerpen naar Antarctica in het jaar 1897. Ik moet bekennen dat ik er niet zoveel over wist en heb het dus even gegoogled. Het speelt zich af in Antwerpen, dus een reden te meer om er meer over te willen lezen als Belg.

Allereerst is de cover prachtig. Hij valt op en in de boekhandel zou ik hem zó oppakken om de achterflap te lezen. Achteraan staat een mooie foto van de Belgica en dit vind ik een extra pluspunt.

Als je het boek opendoet, krijg je eerst een kaart met de route die de Belgica tijdens de expeditie had gemaakt. Op die manier wordt het heel visueel. Daarna kwam er een lijst van bijna 3 bladzijden met personages. Nu moet ik eerlijk zijn, dat als dit in een boek voorkomt, ik even schrik want dan denk ik dat het een ingewikkeld verhaal zal zijn met veel personages die moeilijk te onthouden zijn. Maar ik kan verzekeren dat ik bijna geen enkele keer naar de lijst hoefde te kijken. Ik deed het wel af en toe om te checken of de personages echt of fictief waren of als ik het beroep of de verwantschap van iemand even kwijt was.

Maar nu naar het verhaal zelf. Het verhaal is waargebeurd maar wordt in romanvorm verteld. Reeds van bij het begin had de auteur mij mee in de tijd waarin het zich afspeelde door de schrijfstijl, het woordgebruik en de omkadering. De salons die Leonie Ostherieth gaf, de manier waarop mannen en vrouwen met elkaar omgingen, hoe er gekeken werd naar rijke mensen en naar het gewone volk,…

Leonie Ostherieth is een rijke weduwe en geeft vaak salons voor andere gegoede mensen. Maar ook avontuurlijke ontdekkingsreizigers woeden uitgenodigd. Als ze hoort van de plannen van Adrien de Gerlache om een expeditie naar Antarctica te maken, helpt ze hem met het inzamelen van het nodige bedrag. Adrien de Gerlache weet een mooie crew samen te stellen en de expeditie kan doorgaan.

De gebeurtenissen spelen zich hoofdzakelijk in de juiste volgorde af met af en toe een sprong terug in de tijd. De personages worden voldoende uitgewerkt, zodat zelfs iemand met weinig kennis over dit deel van de geschiedenis mee is in het verhaal.

Ik ben zeer positief over dit boek en het heeft me overtuigd om nog meer historische romans te lezen, aangezien dit genre nog maar heel weinig voorkomt in mijn lijst met gelezen boeken en op die manier mijn kennis van de geschiedenis wat bij te spijkeren.

(recensie werd oorspronkelijk gepubliceerd op 28/10/2020)